اسامی زندانیان تهران بزرگ

زندان تهران بزرگ، که عموماً با نام فشافویه شناخته می شود، نه تنها بزرگترین ندامتگاه استان تهران است، بلکه خانه ای برای طیف وسیعی از زندانیان، از محکومان جرایم عمومی گرفته تا فعالان سیاسی و عقیدتی شده است. شناخت اسامی افرادی که در این مرکز نگهداری می شوند و آگاهی از شرایطی که در آنجا به سر می برند، می تواند پرده از واقعیت های تلخی بردارد که کمتر مجال دیده شدن پیدا می کنند و به درک عمیق تر از وضعیت حقوق بشر در این ندامتگاه کمک می کند.

آشنایی با ندامتگاه مرکزی تهران بزرگ (فشافویه)

ندامتگاه مرکزی تهران بزرگ، که در میان عموم مردم با نام فشافویه شناخته می شود، از بدو تاسیس تا کنون مسیری پرفراز و نشیب را طی کرده است. این زندان وسیع، با قرار گرفتن در کیلومتر ۱۲ آزادراه تهران به قم و در جنوبی ترین قسمت استان تهران، در منطقه فشافویه شهر حسن آباد، موقعیتی دور از چشم و ذهن جامعه پیدا کرده است. مساحت کلی این مجموعه عظیم به ۱۱۰ هکتار می رسد، که در ابتدا قرار بود اردوگاهی برای نگهداری و بازپروری محکومان مواد مخدر باشد. هدف اولیه، جدا کردن این گروه از زندانیان سایر زندان های استان و تمرکز بر درمان و اصلاح آن ها بود، اما گذر زمان کاربری آن را تغییر داد.

امروزه، فشافویه به یکی از اصلی ترین مراکز نگهداری محکومان در استان تهران تبدیل شده است. این دگرگونی، آن را به بزرگترین زندان کشور بدل کرده که گنجایش نگهداری تا ۱۷ هزار نفر را دارد. ساخت این اردوگاه حدود ۱۵ سال زمان برد و اکنون از ۳۸ سوله تشکیل شده است. ۲۶ سوله آن به ۲۴ اندرزگاه ۳۰۰ نفره اختصاص دارد، در حالی که ۱۲ سوله دیگر به بخش های پشتیبانی و حفاظت اختصاص یافته اند. این وسعت و ظرفیت بالا، فشافویه را به کانون توجه بسیاری از فعالان حقوق بشر و سازمان های بین المللی تبدیل کرده است.

ساختار مدیریتی و نظارتی این ندامتگاه، در هاله ای از ابهام و فقدان شفافیت قرار دارد. گزارش ها و تجربه هایی که از داخل این زندان به بیرون درز پیدا کرده اند، تصویری نگران کننده از نحوه اداره و نظارت بر آن ارائه می دهند. این فقدان شفافیت، دسترسی به اطلاعات دقیق درباره وضعیت زندانیان و عملکرد مسئولان را دشوارتر می کند و چالش های حقوق بشری موجود را تشدید می بخشد.

شرایط نگهداری و چالش های حقوق بشری در زندان فشافویه

تجربه های زندانیان و گزارش های متعدد حقوق بشری، تصویری تاریک از شرایط نگهداری در زندان فشافویه ارائه می دهند که با استانداردهای اولیه حقوق بشر فاصله زیادی دارد. این چالش ها، نه تنها به کمبود امکانات فیزیکی محدود نمی شوند، بلکه ابعاد گسترده تری از نقض حقوق زندانیان را در بر می گیرند.

وضعیت بهداشتی و درمانی بحرانی

یکی از جدی ترین نگرانی ها در فشافویه، وضعیت بهداشتی و درمانی است. کمبود شدید امکانات پزشکی، نایاب بودن اقلام دارویی ضروری و فقدان پزشکان متخصص، این زندان را به محیطی پرخطر برای سلامت زندانیان تبدیل کرده است. گزارش های متعدد از شیوع بیماری های واگیردار به دلیل محیط غیربهداشتی و آلوده، حکایت دارند. بسیاری از زندانیان آزادشده از این زندان، از وضعیت اسفناک بهداری و عدم استریل بودن وسایل و تجهیزات پزشکی سخن می گویند.

علاوه بر این، فرآیند اعزام زندانیان بیمار به مراکز درمانی خارج از زندان، با تأخیرهای طولانی و مشکلات فراوانی همراه است. گاهی این تأخیرها عواقب جبران ناپذیری برای سلامت زندانیان به دنبال دارد. در برخی موارد، از زندانیان تعهد کتبی گرفته می شود که هزینه های درمانی خارج از زندان را خودشان متقبل شوند، که این خود بار مالی سنگینی بر دوش خانواده های زندانیان تحمیل می کند و حق دسترسی رایگان به درمان را نقض می کند. به گفته برخی فعالان، بیش از نیمی از زندانیان قرنطینه در این زندان، معتادان تزریقی و کارتن خواب هایی هستند که وضعیت جسمانی وخیمی دارند و به جای زندان، نیازمند مراقبت های بیمارستانی هستند.

عدم رعایت قانون تفکیک جرایم: نقض آشکار حقوق زندانیان

بر اساس آیین نامه سازمان زندان های ایران، تفکیک زندانیان بر اساس نوع جرم، امری ضروری است. این قانون به خصوص تأکید دارد که زندانیان عقیدتی و سیاسی باید در فضایی جداگانه از زندانیان جرایم عادی و خطرناک نگهداری شوند. با این حال، در فشافویه این قانون به صورت آشکاری نقض می شود. نگهداری زندانیان سیاسی، عقیدتی و فعالان مدنی در کنار زندانیان جرایم خطرناک، مانند قاتلان و قاچاقچیان مواد مخدر، به یکی از شیوه های تنبیه این افراد تبدیل شده است.

این سیاست، تأثیرات مخربی بر امنیت جانی و روانی زندانیان سیاسی و عقیدتی دارد. دراویش گنابادی که پس از اعتراضات گلستان هفتم به این زندان منتقل شدند، نمونه های بارزی از این نقض قانون هستند. آن ها در کنار زندانیان جرایم عمومی نگهداری شدند و با مشکلات فراوانی روبرو گشتند. این شرایط نه تنها امنیت آنان را به خطر می اندازد، بلکه سلامت روحی و روانی شان را نیز به شدت متزلزل می کند. این تجربه نشان می دهد که چگونه یک اصل حقوقی بنیادی، می تواند به ابزاری برای افزایش فشار بر زندانیان تبدیل شود.

نقض قانون تفکیک جرایم در زندان فشافویه، زندانیان سیاسی و عقیدتی را در معرض خطرات جدی جسمی و روانی قرار داده و کرامت انسانی آن ها را خدشه دار می کند.

موارد خشونت، ضرب و شتم و قتل

گزارش های متعددی از خشونت سیستماتیک، ضرب و شتم و حتی قتل زندانیان در فشافویه منتشر شده است. در هفتم شهریور ۱۳۹۷، دراویش زندانی که در حمایت از زنان درویش محبوس در زندان قرچک ورامین و در اعتراض به بدرفتاری با آنان دست به تحصن زده بودند، توسط مأموران امنیتی در زندان فشافویه به شدت ضرب و شتم شدند. در این حمله، از گاز اشک آور استفاده شد و بسیاری از متحصنین دچار جراحت شدند و هشت نفر از آن ها به سلول های انفرادی منتقل گشتند. مصطفی محبی، رئیس وقت سازمان زندان های تهران نیز در این سرکوب حضور داشت. سازمان دیده بان حقوق بشر این برخورد مأموران امنیتی را به شدت محکوم کرد.

شاید یکی از تکان دهنده ترین وقایع، قتل علیرضا شیرمحمدعلی، زندانی سیاسی، در داخل این زندان بود. او با ۳۰ ضربه چاقو توسط دو زندانی دیگر به قتل رسید. این حادثه، مسئولیت مقامات زندان و سیستم قضایی را در تأمین امنیت جانی زندانیان، به خصوص زندانیان سیاسی، زیر سوال برد. این اتفاق، تلخی واقعیت های پشت دیوارهای بلند زندان ها را به رخ کشید و موجی از نگرانی ها را در جامعه و سازمان های حقوق بشری برانگیخت. اینگونه وقایع، حس ناامنی و آسیب پذیری را در دل زندانیان و خانواده هایشان تشدید می کند.

تحریم های بین المللی علیه زندان فشافویه

وضعیت اسفناک حقوق بشر در فشافویه به حدی نگران کننده بوده که منجر به واکنش جامعه بین الملل و تحریم این ندامتگاه شده است. در پاییز سال ۱۳۹۸، وزارت خزانه داری ایالات متحده آمریکا، زندان فشافویه را به دلیل ارتباط با نقض جدی حقوق بشر، مورد تحریم قرار داد. برایان هوک، نماینده وقت وزارت خارجه آمریکا در امور ایران، در مهرماه همان سال این خبر را اعلام کرد و دو ماه بعد این تحریم اجرایی شد.

در فروردین ۱۴۰۰، اتحادیه اروپا نیز به علت نقض حقوق بشر در ایران، کشتار و سرکوب معترضان در آبان ۹۸، سه زندان جمهوری اسلامی ایران از جمله فشافویه را تحریم کرد. این تحریم ها، نشان دهنده ابعاد گسترده نقض حقوق بشر در این زندان و تأثیر آن بر نگاه جامعه بین الملل به وضعیت حقوق زندانیان در ایران است. این اقدامات بین المللی، هرچند ممکن است تأثیر مستقیمی بر بهبود فوری شرایط نداشته باشند، اما فشاری را بر مقامات مسئول وارد می آورند تا به رعایت استانداردهای حقوق بشری توجه بیشتری نشان دهند.

لیست جامع اسامی زندانیان برجسته در زندان تهران بزرگ (فشافویه)

زندان تهران بزرگ، با وجود کاربری اولیه که برای محکومان مواد مخدر طراحی شده بود، امروزه به محلی برای نگهداری طیف وسیعی از زندانیان تبدیل شده است، از جمله تعداد قابل توجهی از زندانیان سیاسی، عقیدتی و افراد با پرونده های خاص. در این بخش، به معرفی و بررسی وضعیت برخی از این زندانیان که بر اساس گزارش های حقوق بشری در این ندامتگاه به سر می برند، پرداخته می شود. لازم به ذکر است که اطلاعات موجود درباره تمامی زندانیان شفاف نیست و این لیست بر اساس گزارش های منتشر شده تا زمان نگارش این مقاله تهیه شده است.

1. اکبر دانشور کار

   نام کامل: اکبر دانشور کار
   زندان محل نگهداری: زندان تهران بزرگ
   برجسته ترین عناوین اتهامی: بغی
   دادگاه صادرکننده حکم: شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به ریاست قاضی ایمان افشاری
   آخرین وضعیت پرونده: صدور حکم اعدام اولیه
   توضیحات تکمیلی: اکبر دانشور کار در تاریخ ۴ اسفندماه ۱۴۰۲ توسط نیروهای امنیتی بازداشت و پس از مدتی به زندان اوین و سپس به زندان تهران بزرگ منتقل شد. اتهام «بغی» به معنای شورش مسلحانه یا مقابله با حکومت اسلامی است، که اغلب در پرونده های سیاسی و عقیدتی با تفاسیر گسترده ای به کار می رود و می تواند شامل فعالیت های غیرمسلحانه نیز باشد. او علاوه بر حکم اعدام، به ۱۵ سال حبس نیز محکوم شده است. فرآیند بازداشت و محاکمه وی با ابهاماتی همراه بوده و از دسترسی کامل به وکیل منتخب محروم مانده است. این حکم اولیه به دلیل اتهاماتی چون عضویت در گروه های مخالف نظام و اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور صادر شده است.

2. سید محمد تقوی سنگ دهی

   نام کامل: سید محمد تقوی سنگ دهی
   زندان محل نگهداری: زندان تهران بزرگ
   برجسته ترین عناوین اتهامی: بغی
   دادگاه صادرکننده حکم: شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به ریاست قاضی ایمان افشاری
   آخرین وضعیت پرونده: صدور حکم اعدام اولیه
   توضیحات تکمیلی: سید محمد تقوی سنگ دهی به همراه پویا قبادی در شهرستان چالدران توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان تهران بزرگ منتقل شد. وی نیز همچون اکبر دانشور کار، با اتهام «بغی» و از طریق عضویت در گروه های مخالف نظام، به اعدام و ۱۵ سال حبس محکوم شده است. پرونده او نیز در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران مورد بررسی قرار گرفته و حکم اولیه صادر شده است. نگرانی ها در مورد عدم رعایت دادرسی عادلانه و دسترسی محدود به وکیل منتخب در پرونده وی نیز وجود دارد.

3. بابک علیپور

   نام کامل: بابک علیپور
   زندان محل نگهداری: زندان تهران بزرگ
   برجسته ترین عناوین اتهامی: بغی
   دادگاه صادرکننده حکم: شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به ریاست قاضی ایمان افشاری
   آخرین وضعیت پرونده: صدور حکم اعدام اولیه و تبعید
   توضیحات تکمیلی: بابک علیپور در پاییز سال ۱۴۰۲ در تهران بازداشت و پس از مدتی به زندان تهران بزرگ منتقل شد. وی نیز با اتهام «بغی» از طریق عضویت در گروه های مخالف نظام، اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور، تشکیل دستجات غیرقانونی و تخریب اموال عمومی، به اعدام محکوم شده است. علاوه بر حکم اعدام، او به ۵ سال حبس تعزیری و ۲۰ سال تبعید (نفی بلد) به شهرستان خاش نیز محکوم گردیده است. این احکام سنگین و تبعید به منطقه دوردست، از جمله فشارهای وارده بر زندانیان سیاسی محسوب می شود.

4. پویا قبادی بیستونی

   نام کامل: پویا قبادی بیستونی
   زندان محل نگهداری: زندان تهران بزرگ
   برجسته ترین عناوین اتهامی: بغی
   دادگاه صادرکننده حکم: شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به ریاست قاضی ایمان افشاری
   آخرین وضعیت پرونده: صدور حکم اعدام اولیه
   توضیحات تکمیلی: پویا قبادی بیستونی به همراه سید محمد تقوی در شهرستان چالدران بازداشت شد و سپس به زندان تهران بزرگ انتقال یافت. اتهامات وی شامل «بغی» از طریق عضویت در گروه های مخالف نظام، اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور، تشکیل دستجات غیرقانونی، تخریب اموال عمومی و خروج غیرقانونی از مرز است که منجر به صدور حکم اعدام گردیده است. علاوه بر اعدام، او به ۱ سال حبس نیز محکوم شده است. پرونده او نیز مانند سایر هم پرونده ای هایش، با نگرانی هایی در خصوص رعایت استانداردهای دادرسی عادلانه همراه است.

5. وحید بنی عامریان

   نام کامل: وحید بنی عامریان
   زندان محل نگهداری: زندان تهران بزرگ
   برجسته ترین عناوین اتهامی: بغی
   دادگاه صادرکننده حکم: شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به ریاست قاضی ایمان افشاری
   آخرین وضعیت پرونده: صدور حکم اعدام اولیه
   توضیحات تکمیلی: وحید بنی عامریان در دی ماه سال ۱۴۰۲ در تهران بازداشت و به زندان تهران بزرگ منتقل شد. اتهامات او نیز مشابه دیگر زندانیان هم پرونده اش، شامل «بغی» از طریق عضویت در گروه های مخالف نظام، اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور، تشکیل دستجات غیرقانونی، تخریب اموال عمومی و خروج غیرقانونی از مرز است. این اتهامات منجر به صدور حکم اعدام برای وی شده و علاوه بر آن به ۵ سال حبس نیز محکوم شده است. این موارد نشان دهنده الگویی از صدور احکام سنگین برای اتهامات مبهم در دادگاه های انقلاب است.

6. امیرحسین مقصودلو (تتلو)

   نام کامل: امیرحسین مقصودلو (معروف به تتلو)
   زندان محل نگهداری: زندان تهران بزرگ (بند جرایم مالی)
   برجسته ترین عناوین اتهامی: سب النبی، تشویق به فساد و فحشا
   دادگاه صادرکننده حکم: شعبه ششم دادگاه کیفری یک استان تهران
   آخرین وضعیت پرونده: صدور حکم اولیه اعدام، تایید ۱۰ سال زندان در تجدیدنظر
   توضیحات تکمیلی: امیرحسین مقصودلو، خواننده سرشناس، در آذرماه ۱۴۰۲ به درخواست خود توسط پلیس ترکیه به ایران منتقل و پس از هماهنگی مراجع قضایی بازداشت شد. در فروردین امسال، سخنگوی قوه قضاییه از صدور حکم اعدام برای وی توسط شعبه ششم دادگاه کیفری یک استان تهران خبر داد. اتهام اصلی او «سب النبی» عنوان شده است که به معنای توهین به پیامبر اسلام است. این اتهام می تواند با تفسیرهای مختلفی همراه باشد و مجازات آن اعدام است. علاوه بر این، تتلو در پرونده ای دیگر به اتهام تشویق به فساد و فحشا به ۱۰ سال زندان محکوم شد که این حکم توسط دادگاه تجدیدنظر تأیید و پرونده او به شعبه اجرای احکام ارسال شده است. وکیل مدافع او در اردیبهشت امسال اعلام کرد که درخواست ماده ۴۷۷ (درخواست اعاده دادرسی در صورت خلاف شرع بودن رأی صادره) ثبت شده و دستور رسیدگی توسط ریاست قوه قضائیه صادر شده است، اما مشخص نیست که این درخواست مربوط به کدام پرونده است. وی در بند جرایم مالی زندان تهران بزرگ نگهداری می شود.

این لیست، تنها بخشی از زندانیان برجسته ای است که در ندامتگاه تهران بزرگ نگهداری می شوند. هر یک از این نام ها، یادآور داستانی از درگیری با سیستم قضایی و شرایط دشوار زندان هستند. بسیاری از این افراد از دسترسی به وکیل منتخب خود محروم بوده اند و فرآیندهای قضایی آن ها با ابهامات و عدم شفافیت همراه بوده است. این واقعیت ها، لزوم توجه بیشتر به وضعیت این زندانیان و فراهم آوردن شرایط دادرسی عادلانه برای آن ها را بیش از پیش آشکار می سازد.

تحلیل و بررسی ابعاد حقوقی و سیاسی پرونده ها

بررسی دقیق پرونده های زندانیان نگهداری شده در زندان تهران بزرگ، به ویژه آنانی که با اتهامات سیاسی و امنیتی روبرو هستند، نشان دهنده الگوهای نگران کننده ای است که ابعاد حقوقی و سیاسی عمیقی دارند. یکی از مشترکات بارز در بسیاری از این پرونده ها، اتهامات مبهم و کلی است که با تفسیرهای گسترده ای از قوانین، به مجازات های سنگین، از جمله اعدام، منجر می شوند. اتهاماتی نظیر «بغی»، «محاربه» و «افساد فی الارض»، که ریشه در فقه اسلامی دارند، اغلب بدون ارائه شواهد ملموس و مستند از فعالیت های مسلحانه یا خرابکارانه، به فعالان مدنی و سیاسی نسبت داده می شوند. این ابهام، زمینه را برای اعمال فشار و سرکوب فراهم می آورد.

یکی دیگر از چالش های اصلی، عدم دسترسی زندانیان به وکیل منتخب و مستقل است. در بسیاری از موارد، زندانیان در مراحل اولیه بازداشت و بازجویی، از حق داشتن وکیل محروم می شوند و در فرآیندهای غیرشفاف و ناعادلانه مورد محاکمه قرار می گیرند. حتی در صورت داشتن وکیل انتخابی، گزارش ها حاکی از آن است که مقامات قضایی مانع ملاقات وکلا با موکلان خود شده یا وکلای مورد تأیید قوه قضاییه را به آن ها تحمیل می کنند. این محدودیت ها، حق دفاع منصفانه را نقض کرده و به صدور احکام ناعادلانه منجر می شود.

رویکرد دادگاه های انقلاب در ایران، به جای تکیه بر اصول دادرسی عادلانه، اغلب بر صدور احکام سنگین و بازدارنده در پرونده های سیاسی تمرکز دارد.

دادگاه های انقلاب، به ویژه شعب ۱۵، ۲۶ و ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قضاتی چون ابوالقاسم صلواتی و ایمان افشاری، نقش پررنگی در صدور احکام سنگین، از جمله اعدام، برای متهمان سیاسی و امنیتی دارند. این دادگاه ها، که در بسیاری از موارد پشت درهای بسته و بدون حضور هیئت منصفه برگزار می شوند، با ساختاری ویژه و صلاحیت های گسترده، به ابزاری برای سرکوب مخالفان تبدیل شده اند. احکام صادرشده توسط این شعب، اغلب در دیوان عالی کشور نیز تأیید می شوند، حتی اگر ابهامات و نواقص جدی در روند رسیدگی وجود داشته باشد. این چرخه، امید به دادرسی عادلانه را در میان زندانیان و خانواده هایشان از بین می برد.

اثرات اجتماعی و سیاسی نگهداری این افراد در چنین شرایطی نیز بسیار عمیق است. این رویکرد نه تنها منجر به نقض حقوق فردی زندانیان می شود، بلکه فضایی از ترس و سرکوب را در جامعه ایجاد می کند. بسیاری از زندانیان سیاسی، تنها به دلیل فعالیت های مدنی، انتقاد از سیاست ها یا عضویت در گروه های مخالف، با احکام سنگین مواجه شده اند. این امر به کاهش مشارکت مدنی، خاموش شدن صداهای مخالف و تضعیف نهادهای دموکراتیک منجر می شود. این پرونده ها، آینه ای از وضعیت عمومی حقوق بشر در کشور هستند و نشان می دهند که چگونه سیستم قضایی می تواند به ابزاری برای حفظ قدرت و سرکوب تبدیل شود، نه حامی عدالت.

فراخوان به عمل و مسئولیت جامعه بین الملل

وضعیت زندانیان در ندامتگاه تهران بزرگ و گزارش های متعدد از نقض حقوق بشر در این مرکز، مسئولیت سنگینی را بر دوش جامعه بین الملل، سازمان های حقوق بشری و افکار عمومی جهانی می گذارد. بی تفاوتی در برابر این واقعیت ها، به معنای چشم پوشی از رنج انسان هایی است که اغلب به دلیل عقاید و فعالیت های مسالمت آمیز خود، با اتهامات سنگین و شرایط غیرانسانی روبرو هستند.

لازم است که سازمان های حقوق بشری بین المللی، با نظارت مداوم و جمع آوری مستندات دقیق، وضعیت زندانیان فشافویه و سایر زندان های ایران را به طور جدی پیگیری کنند. تهیه گزارش های جامع، انتشار اطلاعات و آگاه سازی افکار عمومی جهانی، می تواند فشاری بین المللی بر دولت ایران وارد آورد تا به تعهدات خود در قبال حقوق بشر و استانداردهای بین المللی در زمینه نگهداری زندانیان عمل کند. این نظارت مستمر، به خصوص در مورد زندانیان محکوم به اعدام، حیاتی است، چرا که می تواند مانع از اجرای ناعادلانه احکام شود.

افکار عمومی جهانی و نهادهای بین المللی، با اعمال فشار سیاسی و دیپلماتیک بر دولت ایران، می توانند خواستار رعایت حقوق بنیادین زندانیان، از جمله حق دادرسی عادلانه، دسترسی به وکیل منتخب، تفکیک جرایم و بهبود شرایط بهداشتی و درمانی در زندان ها شوند. تحریم هایی که پیشتر توسط ایالات متحده و اتحادیه اروپا علیه زندان فشافویه و برخی مقامات آن اعمال شده، نمونه هایی از این فشارها هستند. ادامه و تقویت این فشارها، می تواند در بلندمدت به بهبود وضعیت حقوق بشر در زندان های ایران کمک کند.

در نهایت، هدف از این فراخوان، ایجاد یک جنبش آگاهی بخش و مسئولیت پذیر است تا هیچ زندانی در خلوت و انزوا فراموش نشود. هر نامی که در این گزارش ذکر شد، یادآور انسانی است که پشت دیوارهای بلند زندان، در انتظار عدالت یا حداقل شرایطی انسانی تر به سر می برد. این مسئولیت جمعی ماست که صدای این زندانیان باشیم و برای تحقق حقوق آن ها تلاش کنیم.