شهیدی که اعزام به سوریه را به پشت میز نشینی ترجیح داد

تازوما/قم پدر شهید کریمی گفت: به سعید می گفتم، بابا هرچقدر سوریه رفتی کافی است کمی هم ایران بمان و استراحت کن، تو دایما به سوریه می روی، او در جوابم می گفت بابا من وقتی می مانم خسته می شوم دوست ندارم اینجا پشت میز بنشینم، وقتی می روم سوریه کار می کنم تازه خستگی ام کم می شود، من نمی توانم یک جا بشینم.

22 اسفند سالروز تاسیس بنیاد شهید و امور ایثارگران به فرمان امام خمینی (ره) روز بزرگداشت شهدا نامگذاری شده است. بزرگداشت یاد و خاطره شهدا فرصتی است تا به یاد بیاوریم که برای حفظ کشورمان در مقابل دشمن چه جان های ارزشمندی فدا شدند، شهدایی که امنیت و اقتدار امروز کشور را مدیون از خودگذشتگی و ایثار آن ها هستیم.

سعید کریمی در سوم تیر 1373 در شهر قم و در محله دروازه ری به دنیا آمد، اصالت مادرش به بیدگل کاشان برمی گردد، پدر او نیز در ورزنه کاشان به دنیا آمده است، سعید در محله دروازه ری قم به دنیا آمد، بزرگ شد و به سن جوانی رسید.

سعید فرزند دوم خانواده بود، زمانی که به سن 12 سالگی رسید بنا به توصیه مادرش در کنار تحصیل به دنبال شغل رفت و کارهای زیادی را تا قبل از ورود به دانشگاه تجربه کرد، از دست فروشی و فروختن بلیط اتوبوس و کار در سوپری تا مرقع کاری و ساخت دست کلید و فروختن به مغازه دارها همه را تجربه کرد.

مادر شهید کریمی می گوید: گاهی به او می گفتم پسرم دست فروشی کار زیاد خوبی نیست سراغ یک کاری دیگری برو، اما او می گفت شهید رجایی هم از دست فروشی به ریاست جمهوری و سپس به مقام شهادت رسید، کار که عار نیست بی کاری است که بد است، حالا که شهید شده رفقایش برای ما تعریف می کنند که اصلا کم کار نمی گذاشت خیلی حساس بود حق الناس را رعایت کند و دستمزدی که می گیرد، حلال باشد.

در ادامه متن گفت وگوی خبرگزاری تازوما، با پدر و مادر شهید سعید کریمی را می خوانید.

ورود به سپاه

سعید درسش که تمام شد و دیپلمش را گرفت، گفت می خواهد به کار نظامی مشغول شود، از او خواستم که سراغ یک کار بی درد سر و راحت تر برود. با وجود علاقه زیادی که به کار نظامی داشت به دلیل نارضایتی من پذیرفت که سراغ شغل دیگری برود اما وقتی دیدم واقعا علاقه اش در کار دیگری جز نظام نیست مانع او نشدم سعید سال 1392 وارد سپاه شد.

ورزش و کاراته

سعید از همان دوران کودکی به ورزش های رزمی و بوکس علاقه زیادی داشت، به یاد دارم شاید 8 یا 9 سال داشت که کیسه ای را پر از خاک اره کرده بود و در زیرزمین خانه مان بوکس تمرین می کرد به یکی از دوستانش گفته بود می خواهم تمرین کنم و خودم را برای جنگ با دشمن آماده و قوی کنم.

کلاس کاراته هم می رفت تا کمربند قهوه ای هم پیش رفت می خواست کمربند مشکی بگیرد اما کاراته را تا همان کمربند قهوه ای رها کرد، بعدها فهمیدم ادامه کار نیاز به هزینه داشته و نمی خواسته به پدرش بگوید که پول کلاس را بدهد و خودش هم نداشته، در حالی که اگر گفته بود پدرش هر طوری بود هزینه اش را می داد.

مراقب بود مرا نگران نکند

دوستان و همکارانش می گویند سعید 10 سال در سپاه بود اما اندازه 20 سال خدمت کرد، در حالی که هر وقت از سوریه به ما زنگ می زد می گفت مادر نگران من نباش من اینجا فقط می شینم و کمی هم کار می کنم، می دانستم که اینطور نیست چون ذاتا کاری بود و خیلی حساس بود کارش را درست انجام دهد اما برای اینکه نگرانش نباشم اینطور می گفت.

بعد از شهادت پسرم همکارانش می گویند لحظه ای استراحت نداشت و تعریف می کنند از وقتی سعید آمده بود سوریه کاری کرده بود بچه ها همه نمازهایشان را اول وقت می خواندند وقتی هم می خواست برگردد ایران سفارش می کرد مراقب باشید دوباره طوری نشود بچه ها یادشان برود که نمازشان را اول وقت بخوانند.

اهتمام به نماز اول وقت

سعید از همان 12 یا 13 سالگی تمام نمازهایش را اول وقت می خواند و روزه هایش را می گرفت، هنوز روزه به او واجب نبود اما می گفت تکلیف فقط به سن 15 سالگی نیست. من خودم می فهمم به حدی رسیدم که باید دیگر به تکالیف شرعی عمل کنم.

زمانی که در نوجوانی در دکه اتوبوسرانی بلیط می فروخت یکی از همکاران پدرش گفته بود که پسر کریمی موقع اذان دکه را رها می کند و همانجا رو به قبله نماز می خواند، به او گفتیم سعید کارت که تمام شد نماز بخوان، یکی می آید بلیط ها و یا وسایل دکه ات را می برد، می گفت طوری نمی شود من تا نمازم را نخوانم سراغ ادامه کار نمی روم هیچ چیز از نماز واجب تر نیست.

یک شب نیمه های شب بود از خواب بیدار شدم دیدم سعید در رختخوابش نیست آن زمان هم در ابتدای سن جوانی بود، نگران شدم گفتم این ها از این عادت ها نداشتند که شب خانه نیایند یا نصف شب جایی بروند، رفتم داخل حیاط دیدم نور خیلی کمی از داخل زیرزمین پیداست، از پنجره طوری که متوجه نشود نگاه کردم او در حال خواندن نماز شب بود. روز بعد به او گفتم سعیدجان اگر می خواهی نماز بخوانی لامپ ها را روشن کن چرا در تاریکی زیر زمین نماز می خوانی گفت نه مادر اینطوری بهتر است می خواهم یاد شب اول قبرم باشم که نوری نیست.

11 یا 12 ساله بود برایش یک دوچرخه خریدیم، هر روز صبح سوار دوچرخه می شد و صبح زود برای نماز جماعت پشت سر آیت الله بهجت به حرم حضرت معصومه(س) می رفت؛ دیده بود آیت الله بهجت یک جانمازی از چفیه دارد که تازوما و تسبیح داخلش می گذارد مثل ایشان جانمازی درست کرده بود و صبح ها با خودش به حرم می برد و پشت سر ایشان نماز می خواند.

علاقه به ولایت و رهبری

خیلی به رهبری ارادت داشت، هر کاری می خواست انجام دهد می گفت آقا این را گفته پس باید من هم اینطور انجام دهم، یا آقا گفته این کار را نکنید پس نباید انجام داد، خیلی سفارش رهبری را می کرد و تمام کلامش صحبت این بود که مقام معظم رهبری چه گفته است؟ و باید به فرمایشات ایشان عمل کنیم.

یادم هست همیشه می گفت مادر من با علم و تحقیق فهمیده ام و به این نتیجه رسیده ام که هیچ کس مثل آیت الله خامنه ای نیست، شما هم مراقب باشید اگر کسی پشت سر رهبر حرفی زد، دفاع کنید.

گاهی اوقات اگر در جمعی حرف های سیاسی گفته می شد اول کامل سکوت می کرد و گوش می داد بعد می گفت حالا شما حرف هایتان را زدید چند دقیقه هم حرف های مرا بشنوید و بعد شروع می کرد آرام و متین، با استدلال فرد مقابل را قانع می کرد.

رابطه با دوستان

آن زمان زیاد از ارتباط سعید با دوستانش نمی دانستم اما حالا که شهید شده دوستانش از کمک های مالی و معنوی که به آن ها کرده خیلی برایم تعریف می کنند، آن ها می گویند در جمع دوستانه ما شاید گلایه کوچکی از هر کدام از رفقا داشته باشیم اما سعید تنها کسی بود که هیچ وقت ما را ذره ای ناراحت و گله مند نکرد.

رابطه اش با خانواده و اقوام هم خیلی خوب بود، همیشه پیگیر مشکل همه فامیل بود؛ محال بود بداند کسی مشکلی دارد و سراغش را از من نگیرد و پیگیرش نباشد، حتی از سوریه هم که زنگ می زد سراغ همان کسانی را که می دانست مشکلی دارند از من می گرفت تا وقتی که خیالش راحت می شد مشکل آنها برطرف شده است.

اخلاق و رفتار شهید در برخورد با خانواده

سعید در سال 1397 ازدواج کرد و پسری دو ساله به نام هادی دارد. ارتباط صمیمی و عاشقانه ای با همسر و فرزندش داشت. آخرین بار 20 روز مانده قبل از شهادتش برای دیدنش به سوریه رفتیم، پسرش را بغل کرده بود دایم می بوسید و می گفت همه پدرها اینقدر بچه هایشان را دوست دارند یا من اینطوری هستم؟ واقعا از جان و دل به پسرش وابسته بود و او را دوست داشت.

قبل از شهادت مدام سفارش همسرش را به ما می کرد می گفت حق همسرم را ادا کنید مبادا بعد از من حق او ضایع شود، خیلی به فکر خانواده اش بود.

اگر در طول روز چند بار هم من را ملاقات می کرد باز هم هر بار دست مرا می بوسید و می گفت مادر خیلی برای من زحمت کشیدی زندگیت را صرف من کرده ای.

یادم نمی آید حتی یک بار وقتی کنار هم راه می رفتیم از من جلوتر راه رفته باشد یا برای ورود به جایی از من جلوتر حرکت کند، مدام هم که دست من و مادرش را می بوسید. در رفتارش وحتی در لباس پوشیدن و ظاهرش همیشه سنگین و با وقار بود.

نمی توانم پشت میز بشینم

به سعید می گفتم، بابا هرچقدر سوریه رفتی کافی است کمی هم ایران بمان و استراحت کن، تو دایما به سوریه می روی، او در جوابم می گفت بابا من وقتی می مانم خسته می شوم دوست ندارم اینجا پشت میز بنشینم، وقتی می روم سوریه کار می کنم تازه خستگی ام کم می شود، من نمی توانم یک جا بشینم.

اعزام به سوریه و ماموریت ها از زبان پدر

سعید بیش از 8 یا 9 بار به سوریه و یک بار هم به عراق اعزام شد، تقریبا از 10 سالی که در سپاه بود فقط یک سال اول ورود به سپاه ماموریت نبود. دوران ورود پسرم به سپاه مصادف با دوران جنگ داعش علیه سوریه بود و او هم دایما در سوریه بود و زیاد ماموریت می رفت.

اصابت ترکش و مجروح شدن از زبان مادر

پسرم در یکی از ماموریت هایش از ناحیه دست راست مجروح شد و ترکش خورد، دست او را عمل کردند اما بازهم مثل قبل نبود، یکی از اقوام به او گفته بود سعید برو دکتر شاید دستت دوباره عمل جراحی بخواهد این دست آن دست سالم قبلی نیست، سعید هم گفته بود این دست باید بره آقاجان، این دست باید برود، و در نهایت از ناحیه دست سمت راست ترکش به او اصابت کرد و شهید شد.

همیشه می گفت مادر من به سن سی سالگی نمی رسم، من میرم و همان هم شد، زیاد از شهادت صحبت می کرد؛ با ناراحتی به او می گفتم تو هنوز جوانی، اما او عاشق شهادت بود. پدرش همیشه می گوید ما با این رفتار سعید باور داشتیم او شهید می شود و مطمین بودیم که به مرگ طبیعی از دنیا نمی رود اما نمی دانستیم اینقدر زود شهید می شود. او عاشق شهید زین الدین بود خیلی به گلزار شهدا می رفت به ویژه سر مزار شهید زین الدین، به شهید صیاد شیرازی هم ارادت ویژه ای داشت.

تقریبا هر شب زنگ می زد و احوالپرسی می کرد این ماه آخر خانواده اش را هم با خودش به سوریه برده بود، شب قبل از شهادتش هم زنگ زد مثل همیشه با من و پدرش احوالپرسی کرد، سراغ فامیل را گرفت و مثل همیشه خداحافظی کرد، هیچ وقت فکر نمی کردم این آخرین تماس او باشد.

سعید چند بار به من و پدرش به صورت شفاهی برخی سفارش ها را کرده بود، به من هم گفته بود وصیت نامه ام را نوشتم به وقتش به دستتان می رسانند اما با گذشت 50 روز از شهادت سعید، هنوز وصیت نامه او به دست ما نرسیده است.

خبر شهادت از زبان مادر

صبح که از خواب بیدار شدم گوشی ام زنگ خورد یکی از اقوام تماس گرفت و سراغ سعید را گرفت اول کمی تعجب کردم اما او چیزی نگفت و بعد از احوالپرسی گفت از سعید خبر داری؟ گفتم دیشب با او صحبت کردم خوب بود خداروشکر، گفت خب اگر زنگ زد سلام ما را به او برسان.

آن روز چند بار سراغ حال سعید را از من گرفتند، آخرین بار برادرم تماس گرفت به او گفتم چرا انقدر همه به من زنگ می زنید سراغ سعید را می گیرید اگر چیزی شده بگویید نکند سعید شهید شده اما برادرم گفت نه چیزی نشده نگران نباش یک نفر به نام سعید کریمی در سوریه شهید شده اما تشابه اسمی بوده، این را که گفت مطمین شدم اتفاقی افتاده است.

وقتی برگشتم دیدم همسایه ها و اقوام یکی یکی دارند جلوی خانه جمع می شوند آنجا دیگر بیشتر مطمین شدم که سعید من شهید شده است، روزی که پسرم شهید شد روز مرخصی اش هم بوده است اما در دفتر کارش حضور داشته و همانجا هم با انفجار موشک توسط اسراییل همراه چند نفر دیگر به شهادت رسید.

خبر شهادت از زبان پدر

سرکار بودم ایتا را که باز کردم، دیدم نوشته حمله تروریستی اسراییل به سوریه، چون سرکار بودم دقیق نتوانستم ادامه خبر را بخوانم، گفتم شب که سعید زنگ بزند از او می پرسم که چه شده است، به خانه برگشتم برادر همسرم آنجا بود از حالت چهره اش فهمیدم اتفاقی افتاده است. اگر چه او به من گفت نگران نباش یک سعید کریمی شهید شده اما شاید تشابه اسمی باشد چون پسوند فامیلی سعید را نگفته اند، همانجا فهمیدم چه شده است چون شاید سعید کریمی در ایران زیاد باشد اما مگر چند سعید کریمی در سوریه بود که بخواهد شهید شود.

پایان خبر تازوما