سنت های عجیب دنیا

سفر به نقاط مختلف دنیا تنها تماشای مناظر طبیعی یا بناهای تاریخی نیست؛ بلکه غرق شدن در فرهنگ ها و سنت هایی است که گاهی آنقدر با آنچه می شناسیم متفاوتند که عجیب به نظر می رسند. این آداب و رسوم ریشه در تاریخ باورها و شیوه زندگی مردمان هر منطقه دارند و درک آن ها دریچه ای نو به سوی تنوع بی نظیر انسانی می گشاید. این محتوا شما را با برخی از شگفت انگیزترین و نامتعارف ترین سنت های رایج در گوشه و کنار جهان آشنا می کند و به شما کمک می کند تا با دیدی بازتر به تفاوت های فرهنگی بنگرید.

یکی از سنت هایی که در برخی قبایل اندونزی به ویژه قبیله دنی در پاپوآ رایج بوده زندگی کردن با اجساد عزیزان پس از مرگ است. به جای دفن فوری جسد به روش های خاصی مانند مومیایی کردن یا تدخین حفظ می شود و برای مدتی در خانه نگهداری می شود. این رسم به خانواده فرصت می دهد تا با فقدان کنار بیایند و ارتباط خود را با فرد درگذشته حفظ کنند. این عمل بخشی از روند سوگواری محسوب می شود و نشان دهنده عمق دلبستگی به متوفی است.

در ماداگاسکار هر چند سال یک بار مراسمی به نام فامادیهانا (Famadihana) یا «چرخاندن استخوان ها» برگزار می شود. در این آیین خانواده ها بقایای عزیزان خود را از مقبره بیرون می آورند پارچه های کفن را عوض می کنند و با اجساد می رقصند. این جشن با موسیقی و شادی همراه است و فرصتی برای زندگان فراهم می آورد تا به نیاکان خود احترام بگذارند و یاد آنها را گرامی بدارند. این مراسم نشان دهنده ارتباط قوی بین زندگان و مردگان در فرهنگ مالاگاسی است.

در قبیله دنی اندونزی رسم بریدن بخشی از انگشتان دست به خصوص در میان زنان به عنوان نمادی از سوگواری شدید پس از مرگ یکی از اعضای خانواده رایج بوده است. این عمل دردناک به صورت فیزیکی عمق اندوه و رنج روحی ناشی از فقدان را نشان می دهد. اگرچه این سنت به دلیل آسیب های جسمی و تلاش های دولت برای ریشه کن کردن آن کمتر شده اما ریشه عمیقی در فرهنگ این قبیله داشته است.

سپوکو (Seppuku) یا هاراکیری (Harakiri) یک شکل از خودکشی تشریفاتی است که در میان سامورایی های ژاپن رایج بود. این عمل به عنوان راهی برای حفظ شرافت و جلوگیری از ننگ شکست یا اسارت انجام می شد. فرد با فرو بردن شمشیر کوتاه در شکم خود به زندگی پایان می داد. سپوکو نیازمند شجاعت و خویشتن داری بالا بود و بخشی از آیین بوشیدو (راه و رسم سامورایی) محسوب می شد. اگرچه این رسم به طور رسمی منسوخ شده اما نمادی از مفهوم شرافت در فرهنگ ژاپن باقی مانده است.

در میان قبیله تیدونگ در بورنئو اندونزی زوج های تازه ازدواج کرده طبق یک سنت عجیب تا سه روز پس از عروسی حق استفاده از دستشویی را ندارند. آنها در این مدت تحت نظارت خانواده قرار می گیرند و مصرف غذا و نوشیدنی شان محدود می شود. اعتقاد بر این است که رعایت این سنت برای زندگی زناشویی خوشبخت و پرهیز از بدشانسی اهمیت دارد. نقض این قانون می تواند منجر به مشکلات در ازدواج یا حتی مرگ یکی از زوجین شود.

در منطقه وولیینگ در استان سیچوآن چین عروس های قوم توجیا (Tujia) طبق سنتی دیرینه باید یک ماه پیش از مراسم عروسی هر روز گریه کنند. این گریه ابتدا توسط خود عروس شروع می شود و سپس مادر مادربزرگ و سایر زنان خانواده به او می پیوندند. این رسم که ممکن است برای غریبه ها عجیب به نظر برسد در واقع نوعی ابراز شادی قدردانی از خانواده و آمادگی برای ترک خانه پدری است و با آوازهای خاص همراه است.

در بخش هایی از هند به خصوص در میان جوامعی که به طالع بینی اعتقاد دارند دخترانی که تحت تاثیر وضعیت نجومی خاصی به نام مانگال دوشا (Mangal Dosha) متولد شده اند (که معتقدند برای ازدواج آینده شان بدشانسی می آورد) ممکن است پیش از ازدواج با یک مرد به صورت نمادین با یک درخت یا یک حیوان ازدواج کنند. این کار برای خنثی کردن اثرات منفی ستاره ها و اطمینان از خوشبختی در ازدواج اصلی انجام می شود. پس از مراسم نمادین درخت بریده می شود.

پولترابند (Polterabend) یک سنت پیش از عروسی در آلمان است. در این مراسم دوستان و خانواده عروس و داماد در خانه ی یکی از آنها جمع می شوند و ظروف چینی (به جز لیوان ها) را به زمین می اندازند و می شکنند. این کار برای دور کردن ارواح خبیث انجام می شود. سپس عروس و داماد باید با هم قطعات شکسته را جمع آوری کنند که نمادی از توانایی آنها برای کار مشترک و رویارویی با مشکلات زندگی است.

ال کولاچو (El Colacho) یا فستیوال پرش از روی نوزادان مراسمی کاتولیک است که هر ساله در ماه ژوئن در روستای کاستریلو د مورثیا در اسپانیا برگزار می شود. در این فستیوال مردانی که لباس شیطان بر تن دارند (کولاتچو) از روی نوزادانی که روی تشک هایی در خیابان خوابانده شده اند می پرند. این عمل برای پاک کردن نوزادان از گناه اولیه و دور کردن ارواح شیطانی از آنها انجام می شود اگرچه از نظر ایمنی بحث برانگیز است.

قبیله ماسای در کنیا و تانزانیا سنت های منحصر به فردی دارند از جمله سلام کردن یا ابراز احترام با تف انداختن. این عمل که ممکن است برای بسیاری ناخوشایند باشد در فرهنگ ماسای نشانه برکت و احترام است. آنها روی دست یکدیگر تف می اندازند قبل از دست دادن و بزرگان روی سر نوزادان یا عروس های جوان تف می کنند تا برایشان آرزوی سلامتی و خوشبختی کنند.

در برخی قبایل در مناطق مختلف جهان از جمله قبیله کایان (Kayan) در میانمار و تایلند و برخی قبایل آفریقایی زنان از سنین پایین شروع به قرار دادن حلقه های برنجی دور گردن خود می کنند. با گذشت زمان تعداد حلقه ها افزایش می یابد و باعث می شود که شانه ها و ترقوه به سمت پایین فشار داده شوند و گردن بلندتر به نظر برسد. گردن بلند به عنوان نمادی از زیبایی و جایگاه اجتماعی در این فرهنگ ها محسوب می شود.

سنت بستن پای دختران که در چین برای حدود هزار سال رایج بود با هدف کوچک نگه داشتن پاها انجام می شد. پاهای کوچک به عنوان نمادی از زیبایی نجابت و جذابیت جنسی در نظر گرفته می شد. این فرایند دردناک شامل شکستن و خم کردن انگشتان پا به زیر کف پا و بستن محکم آنها از سنین پایین بود. این عمل باعث مشکلات جدی حرکتی و سلامتی می شد و در نهایت در اوایل قرن بیستم به تدریج منسوخ و ممنوع شد.

در فستیوال تایپوسام (Thaipusam) که توسط تامیل ها در هند و جنوب شرق آسیا جشن گرفته می شود برخی از مریدان برای ابراز نهایت ارادت و قربانی کردن خود در برابر خدای مورگان (Murugan) اقدام به سوراخ کردن بدن خود می کنند. آنها با استفاده از سیخ ها و قلاب های فلزی گونه ها زبان یا بخش های دیگر بدن خود را سوراخ کرده و گاهی اشیاء سنگین را با قلاب هایی که به بدنشان وصل است حمل می کنند. این عمل در حالت خلسه و بدون احساس درد شدید انجام می شود.

در قبیله ساتاره ماوه (Satere-Mawe) در جنگل های آمازون برزیل مراسم بلوغ پسران شامل قرار دادن دست در دستکش هایی است که با مورچه های گلوله زن (Paraponera clavata) پر شده اند. نیش این مورچه ها فوق العاده دردناک است و این آزمون شجاعت چندین بار باید تکرار شود. تحمل درد شدید نشان دهنده آمادگی پسر برای تبدیل شدن به یک مرد در قبیله است.

مسابقه غلتاندن پنیر در تپه کوپر (Cooper’s Hill Cheese-Rolling) یک رویداد سالانه است که در نزدیکی گلاستر انگلستان برگزار می شود. در این مسابقه یک قرص پنیر بزرگ از بالای تپه شیب دار غلتانده می شود و شرکت کنندگان به دنبال آن می دوند. اولین نفری که پس از پنیر از خط پایان پایین تپه عبور کند برنده اعلام می شود. این مسابقه بسیار خطرناک است و اغلب منجر به جراحت شرکت کنندگان می شود.

لا توماتینا (La Tomatina) یک فستیوال پرتاب گوجه فرنگی است که هر سال در آخرین چهارشنبه ماه اوت در شهر بونول در نزدیکی والنسیا اسپانیا برگزار می شود. هزاران نفر از سراسر جهان در این نبرد عظیم گوجه فرنگی شرکت می کنند و در خیابان ها به سمت یکدیگر گوجه پرتاب می کنند. این فستیوال با انرژی بالا و هرج و مرج همراه است و تنها برای سرگرمی و شادی برگزار می شود.

در شهر لوپبوری تایلند هر سال یک فستیوال پذیرایی از میمون ها برگزار می شود که به فستیوال میمون (Monkey Buffet Festival) معروف است. در این روز میزهای بزرگی پر از میوه سبزیجات و غذاهای دیگر برای میمون های ماکاک که در اطراف شهر زندگی می کنند چیده می شود. این فستیوال برای قدردانی از میمون ها برگزار می شود زیرا معتقدند حضور آنها برای شهر خوش شانسی می آورد و گردشگر جذب می کند.

ستی (Sati) رسمی تاریخی و وحشتناک در میان برخی جوامع هندو در هند بود که در آن زن بیوه خود را بر روی هیزم آتش مراسم تدفین همسرش می سوزاند. این عمل به عنوان نهایت فداکاری و وفاداری زن به همسرش تلقی می شد اگرچه اغلب اجباری بود. ستی در قرن نوزدهم توسط بریتانیایی ها در هند ممنوع شد اما موارد نادری از آن به صورت غیرقانونی تا دهه های اخیر نیز گزارش شده است.

در بسیاری از مناطق هند و برخی دیگر از کشورها استفاده از آب برای تمیز کردن پس از استفاده از دستشویی رایج است و دستمال توالت استفاده نمی شود. این روش که با استفاده از ظرف آب (مانند لوتا) یا جت اسپری انجام می شود از نظر بسیاری از افراد بهداشتی تر از استفاده تنها از دستمال کاغذی تلقی می شود. دست چپ معمولاً برای این کار استفاده می شود و به همین دلیل در فرهنگ هند دست چپ برای خوردن یا لمس اشیاء تمیز به کار نمی رود.

چرا برخی آداب و رسوم در دنیا عجیب نامیده می شوند؟

عجیب نامیده شدن یک رسم معمولاً به دلیل تفاوت فاحش آن با هنجارهای فرهنگی و اجتماعی رایج در محیط زندگی فرد ناظر است نه لزوماً غیرمنطقی بودن آن در بستر خودش.

کدام کشورها عجیب ترین سنت ها را دارند؟

بسیاری از کشورها سنت های منحصر به فردی دارند که ممکن است برای دیگران عجیب باشند. کشورهایی مانند اندونزی هند اسپانیا ژاپن و ماداگاسکار نمونه هایی از این کشورها هستند که سنت های متنوع و گاه نامتعارفی دارند.

آیا سنت های عجیب جهان هنوز رایج هستند؟

برخی از این سنت ها مانند بستن پا در چین یا ستی در هند تاریخی هستند و دیگر رایج نیستند. اما بسیاری دیگر مانند فستیوال ها یا آداب و رسوم قبیله ای همچنان در جوامع خاص خود اجرا می شوند.

هدف از انجام سنت های عجیب چیست؟

اهداف متنوعی شامل بیان باورهای مذهبی نشان دادن جایگاه اجتماعی گذر از مراحل زندگی (مانند بلوغ یا ازدواج) ابراز احساسات عمیق (مانند سوگواری) یا صرفاً سرگرمی و حفظ هویت فرهنگی در پس این سنت ها وجود دارد.

آیا سنت های عجیب دنیا خطرناک هستند؟

برخی سنت ها به خصوص در گذشته می توانستند شامل آسیب های جسمی جدی باشند (مانند ستی بستن پا یا برخی آزمون های شجاعت). اما بسیاری از سنت های عجیب امروزی ماهیت نمادین یا فستیوالی دارند و لزوماً خطرناک نیستند.