گودال برکلی در ایالت مونتانای آمریکا، یکی از سمی ترین و مرگبارترین گودال های دست ساز جهان است که هیچ موجود زنده ای قادر به بقا در آن نیست. این گودال، که زمانی معدنی پررونق برای استخراج فلزاتی چون مس، نقره و طلا بود، امروزه به دلیل انباشت آب های اسیدی و سرشار از فلزات سنگین، به یک فاجعه زیست محیطی تبدیل شده است. در کنار این فاجعه انسانی-زیست محیطی، عمیق ترین نقاط اقیانوس ها، از جمله درازگودال ماریانا، نیز با وجود دوری از تمدن، از گزند آلاینده های آلی پایدار و میکروپلاستیک ها در امان نمانده اند و چالش های زیست محیطی جدیدی را نمایان ساخته اند.
در ادامه این مقاله، به بررسی دقیق تر این پدیده های طبیعی و انسانی، از گودال های سمی و مرگبار روی خشکی گرفته تا ژرف ترین نقاط اقیانوس ها و چالش های آلودگی در آن ها، خواهیم پرداخت. این کاوش نه تنها به درک بهتر خطرات زیست محیطی کمک می کند، بلکه نگاهی عمیق تر به ارتباط پیچیده انسان با طبیعت و پیامدهای فعالیت های معدنکاری و صنعتی بر اکوسیستم های سیاره ما ارائه می دهد.
سمی ترین گودال جهان
گودال برکلی، گودال مرگ و زندگی
گودال برکلی (Berkeley Pit)، واقع در نزدیکی شهر بوت ایالت مونتانا در ایالات متحده، نمونه ای بارز از تبدیل یک منبع ثروت به یک فاجعه زیست محیطی است. این گودال عظیم، که زمانی قلب تپنده استخراج فلزات گرانبها از جمله مس، نقره و طلا بود، امروز به عنوان گودال مرگ یا سمی ترین گودال جهان شناخته می شود. ابعاد این گودال دست ساز حیرت انگیز است؛ با طولی بیش از ۱۶۰۰ متر، عرضی حدود ۸۰۰ متر و عمقی در حدود ۵۴۰ متر، یک حفره عظیم در دل زمین ایجاد کرده است. بخش قابل توجهی از این گودال، تا عمق ۲۷۰ متری، با آبی پر شده است که به شدت اسیدی و مملو از مواد سمی و فلزات سنگین است. این آب به قدری خطرناک است که حتی یک جرعه کوچک از آن می تواند آسیب های جدی به دستگاه گوارش وارد کند. در اطراف این گودال، هیچ گونه حیات گیاهی یا جانوری مشاهده نمی شود، که خود گواهی بر شدت آلودگی و سمیت آن است.
تاریخچه گودال برکلی به دوران رونق معدنکاری در منطقه بوت بازمی گردد. این منطقه روزگاری به دلیل ذخایر غنی فلزات، ثروتمندترین تپه جهان لقب گرفته بود و هزاران نفر در معادن آن مشغول به کار بودند. با این حال، پس از اتمام عملیات استخراج و رها شدن معدن در سال ۱۹۸۳، طبیعت شروع به بازیابی فضای از دست رفته کرد، اما نه به شکلی که انتظار می رفت. آب باران و برف به تدریج گودال را پر کرد و با سنگ ها و کانی های باقی مانده از فرآیندهای معدنکاری واکنش نشان داد. این واکنش های شیمیایی منجر به تشکیل اسید سولفوریک و انحلال فلزات سنگین نظیر آرسنیک، سرب، روی، کادمیوم، و مس در آب شد. نتیجه این فرآیند، تشکیل یک دریاچه اسیدی و بسیار سمی بود که اکوسیستم اطراف خود را به طور کامل نابود کرد و آن را به یکی از مرگبارترین نقاط روی کره زمین، حتی برای میکروارگانیسم ها، تبدیل نمود.
معدن روباز برکلی
داستان معدن روباز برکلی با شرکت معدنکاری آناکوندا گره خورده است، شرکتی که تا اواسط قرن بیستم، مسئولیت بخش عمده ای از فعالیت های حفاری در منطقه بوت مونتانا را بر عهده داشت. در دهه ۱۹۵۰، با افزایش هزینه های استخراج و نیاز روزافزون آمریکا به مس برای صنایع نوظهور مانند تلویزیون، تلفن، کامپیوتر و اتومبیل، شرکت آناکوندا به روشی کارآمدتر و به صرفه تر به نام برداشتن نوک کوه روی آورد. این روش شامل برداشتن لایه های بالایی کوه ها و تپه ها و حفاری عمیق تر برای رسیدن به ذخایر مس بود که در نهایت منجر به ایجاد یک معدن روباز عظیم شد. با هرچه بیشتر شدن استخراج مس، عمق این معدن نیز به تدریج افزایش می یافت و به یکی از بزرگترین حفره های دست ساز بشر تبدیل می شد.
در سال ۱۹۸۳، پس از دهه ها استخراج بی وقفه، ذخایر مس در این معدن به حدی کاهش یافت که دیگر استخراج آن از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نبود. شرکت آناکوندا، با جمع آوری تجهیزات خود، معدن را رها کرد و به سمت دیگر نقل مکان کرد. در طول سال های فعالیت معدن، پمپ های قدرتمندی به طور مداوم آب باران و برف را از گودال خارج می کردند تا عملیات حفاری با مشکل مواجه نشود. اما پس از متروکه شدن معدن، این پمپ ها خاموش شدند و آب باران و برف به تدریج شروع به جمع شدن در گودال کرد. این آب با کانی های سولفیدی موجود در صخره های اطراف گودال واکنش داد و فرآیندی به نام زهکشی اسیدی معادن (Acid Mine Drainage) را آغاز کرد. در نتیجه، آب گودال به تدریج به شدت اسیدی شد و غلظت فلزات سنگین و سمی نظیر آرسنیک، سرب، روی، کادمیوم، آهن و مس به طرز وحشتناکی بالا رفت. این فرآیند شیمیایی پیچیده، گودال برکلی را به یک دریاچه سمی و کشنده تبدیل کرد که نه تنها برای ماهی ها و گیاهان، بلکه حتی برای حشرات و میکروارگانیسم ها نیز مهلک است و عملاً هرگونه حیات را از آن سلب نموده است.
مرگبارترین و سمی ترین گودال جهان که هزاران کشته داده است
مرگ ده ها هزار قوی مهاجر
گودال برکلی، با وجود سمیت بی حد و حصرش، سال ها به حال خود رها شده بود و هیچ موجود زنده ای به آن نزدیک نمی شد. اما در سال ۱۹۹۵، حادثه ای دلخراش، ابعاد واقعی فاجعه زیست محیطی این گودال را آشکار ساخت. گروهی از قوهای مهاجر که در مسیر کوچ زمستانی خود به سمت جنوب بودند، این دریاچه بزرگ و آرام را دیدند و بدون اطلاع از ماهیت مرگبار آن، برای استراحت روی آب فرود آمدند. طبق گزارش ها، ۳۴۲ قو در این حادثه جان خود را از دست دادند. علت اصلی مرگ آن ها، سوراخ شدن مری و آسیب های داخلی شدید ناشی از نوشیدن آب بسیار اسیدی و سمی گودال بود. این فاجعه، جامعه جهانی را نسبت به خطرات نهفته در گودال برکلی آگاه ساخت و تلاش هایی برای مدیریت و کنترل آن آغاز شد، اما متاسفانه این پایان کار نبود.
۲۱ سال بعد، در سال ۲۰۱۶، فاجعه ای به مراتب بزرگتر رخ داد. این بار، گروهی بسیار عظیم تر از قوهای مهاجر، حدود ۱۰۰۰۰ پرنده، در فصل سرما دوباره روی این دریاچه فرود آمدند. تصاویر ثبت شده از آن زمان نشان می دهد که سطح دریاچه کاملاً با اجساد بی جان قوهای نگون بخت سفید شده بود. تمامی این ۱۰۰۰۰ پرنده، بر اثر مواجهه با آب سمی گودال جان باختند. مواد سمی موجود در آب، بلافاصله به سیستم عصبی، کبد و کلیه های پرندگان آسیب رسانده و منجر به مرگ سریع آن ها شد. این رویداد، یادآور این حقیقت تلخ است که چگونه بی توجهی به پیامدهای آلودگی محیط زیست می تواند به فجایع گسترده ای منجر شود. خوشبختانه، انسان ها به دلیل ظاهر و بوی نامطبوع آب، به طور غریزی از نوشیدن آن خودداری می کنند و تاکنون تلفات انسانی مستقیم ناشی از نوشیدن آب این گودال گزارش نشده است، هرچند تماس پوستی با آب سمی می تواند منجر به جراحات و سوختگی های سطحی شود. با این حال، نکته عجیب اینجاست که امروزه گودال برکلی به یک جاذبه توریستی تبدیل شده و گردشگران از سراسر دنیا برای مشاهده این پدیده مرگبار به آنجا سفر می کنند، البته با رعایت فاصله ی ایمنی.
گودال برکلی، با وجود طبیعت مرگبارش، سال ها به حال خود رها شد تا اینکه در سال ۱۹۹۵ و سپس در سال ۲۰۱۶، فرود ناخواسته هزاران قوی مهاجر روی آب های سمی آن، منجر به مرگ دلخراش ده ها هزار پرنده شد و ابعاد واقعی فاجعه زیست محیطی این منطقه را آشکار ساخت.
بیشترین عمق اقیانوس عمیق ترین نقاط اقیانوس در کجا قرار دارند
بیشترین عمق اقیانوس کجاست
عمیق ترین نقطه شناخته شده در پوسته زمین و در اعماق اقیانوس ها، درازگودال ماریانا (Mariana Trench) است که در غرب اقیانوس آرام، در نزدیکی جزیره گوآم قرار دارد. این گودال عظیم، خانه ای برای گودال چلنجر (Challenger Deep) است که به عنوان ژرف ترین بخش آن شناخته می شود. عمق گودال چلنجر موضوع بحث های زیادی در میان دانشمندان بوده است، اما آخرین اندازه گیری های دقیق نشان می دهد که عمق آن در حدود ۱۰۹۹۴ متر (۳۶۰۷۰ فوت) زیر سطح دریا با دقت ۴۰± متر است که در سال ۲۰۱۰ توسط مرکز نقشه برداری ساحلی و اقیانوس ایالات متحده انجام شد. برای درک بهتر این عمق باورنکردنی، کافی است تصور کنید که اگر بلندترین قله جهان، کوه اورست، در این گودال قرار می گرفت، هنوز هم بیش از یک مایل آب سطح آن را می پوشاند. این واقعیت نشان دهنده عظمت و رمز و رازهای نهفته در اعماق اقیانوس ها است که حتی با پیشرفت های تکنولوژیکی کنونی نیز کاوش کامل آن ها دشوار و چالش برانگیز است.
نقشه برداری از این مناطق، به دلیل فشار بسیار زیاد و تاریکی مطلق، بسیار پیچیده است. محققان برای ترسیم نقشه های سه بعدی دقیق از این اعماق، از فناوری های پیشرفته ای مانند انعکاس سنج های چند پرتویی (Multibeam Echosounders) استفاده می کنند. این سیستم ها انرژی صوتی را به اعماق اقیانوس ارسال کرده و با تجزیه و تحلیل سیگنال های منعکس شده، اطلاعات دقیقی از توپوگرافی کف اقیانوس به دست می آورند. در نقشه برداری های انجام شده در سال ۲۰۱۰، بیش از ۴۰۰ هزار کیلومتر مربع از منطقه ماریانا ترنچ اسکن شد که منجر به کشف برآمدگی هایی به ارتفاع ۲۵۰۰ متر در کف اقیانوس شد. این تصاویر با وضوح بالا، دید بی سابقه ای از ژرف ترین نقاط زمین ارائه می دهند و به دانشمندان کمک می کنند تا فرآیندهای زمین شناختی و بیولوژیکی در این محیط های بی نظیر را بهتر درک کنند. این پژوهش ها نه تنها به سوالات زیادی درباره اعماق اقیانوس پاسخ می دهند، بلکه سوالات جدیدی را نیز مطرح می کنند که نیازمند کاوش های بیشتر هستند.
فهرست بیشترین عمق اقیانوس در یک نگاه
در جدول زیر، عمیق ترین درازگودال های اقیانوسی جهان به همراه عمق تقریبی آن ها آورده شده است. این فهرست نشان دهنده نقاطی است که بشر توانسته است با تکیه بر فناوری و جسارت، به ژرفای آن ها دست یابد و رازهای نهفته در دل آب ها را کشف کند.
| ردیف | نام درازگودال | موقعیت | عمق (کیلومتر) |
|---|---|---|---|
| 1 | درازگودال ماریانا (Mariana Trench) | غرب اقیانوس آرام | 11.034 |
| 2 | درازگودال تونگا (Tonga Trench) | جنوب غربی اقیانوس آرام | 10.882 |
| 3 | درازگودال فیلیپین (Philippine Trench) | دریای فیلیپین | 10.54 |
| 4 | درازگودال کریل-کامچاتکا (Kuril-Kamchatka Trench) | اقیانوس آرام | 10.5 |
| 5 | درازگودال کرمادک (Kermadec Trench) | جنوب اقیانوس آرام | 10.4 |
| 6 | درازگودال ایزو-اوگاساوارا (Izu-Ogasawara Trench) | غرب اقیانوس آرام | 9.78 |
| 7 | درازگودال ژاپن (Japan Trench) | شرق مجمع الجزایر ژاپن | 9 |
| 8 | درازگودال پورتوریکو (Puerto Rico Trench) | اقیانوس اطلس و دریای کارائیب | 8.64 |
| 9 | درازگودال ساوت سندویچ (South Sandwich Trench) | جنوب اقیانوس اطلس | 8.42 |
| 10 | درازگودال آتاکاما (Atacama) یا گودال پرو-شیلی | شرق اقیانوس آرام | 8.06 |
این جدول به وضوح نشان می دهد که درازگودال ماریانا با اختلافی قابل توجه، عمیق ترین نقطه شناخته شده در اقیانوس های جهان است و به همین دلیل، همواره مورد توجه کاوشگران و دانشمندان بوده است. این نقاط عمیق، نه تنها از نظر زمین شناسی بلکه از نظر زیست شناسی نیز دارای اهمیت فراوانی هستند و اکوسیستم های منحصر به فردی را در خود جای داده اند که با فشارهای بی سابقه و تاریکی مطلق سازگار شده اند. مطالعه این درازگودال ها به ما در درک بهتر فرآیندهای زمین لرزه ها و صفحات تکتونیکی که پوسته زمین را شکل می دهند، کمک شایانی می کند و پنجره ای به سوی رازهای پنهان سیاره ما می گشاید.
اندازه گیری بیشترین عمق اقیانوس چگونه انجام می شود
اندازه گیری دقیق بیشترین عمق اقیانوس، به ویژه گودال چلنجر در درازگودال ماریانا، همواره یکی از چالش برانگیزترین وظایف برای اقیانوس شناسان بوده است. اولین تلاش های ثبت شده برای اندازه گیری این عمق به سال ۱۸۷۵ بازمی گردد، زمانی که کشتی بررسی نیروی دریایی رویال بریتانیا با نام اچ ام اس چلنجر، با استفاده از روش های اولیه و با کمک طناب های سنگین، عمق این گودال را ۸۱۸۴ متر (۲۶۸۵۰ فوت) اندازه گیری کرد. این اندازه گیری، هرچند دقیق نبود، اما راه را برای کاوش های بعدی هموار ساخت.
پیشرفت های تکنولوژی در قرن بیستم، امکان اندازه گیری های دقیق تری را فراهم آورد. در سال ۱۹۵۱، کشتی دیگری از ناو رویال، که به افتخار اولین کاوشگر نیز اچ ام اس چلنجر نامگذاری شده بود، با استفاده از فناوری سونار (صدای اکو)، عمق بیشتری را کشف کرد: ۱۰۹۰۰ متر (۳۵۷۶۰ فوت). این روش با ارسال امواج صوتی به کف اقیانوس و اندازه گیری زمان بازگشت آن ها، عمق را محاسبه می کند. با گذشت زمان و توسعه فناوری های پیشرفته تر، دقت این اندازه گیری ها نیز به طور چشمگیری افزایش یافت. در سال ۲۰۰۹، محققان دانشگاه هاوایی با استفاده از نقشه برداری سونار از جایگاه آر وی کیلوموآنا، عمق ۱۰۹۷۱ متر (۳۵۹۹۴ فوت) را با دقت ۲۲ متر اندازه گیری کردند. جدیدترین و معتبرترین اندازه گیری که در ابتدای مقاله نیز به آن اشاره شد، مربوط به سال ۲۰۱۰ است که توسط مرکز نقشه برداری ساحلی و اقیانوس ایالات متحده انجام شد و عمق گودال چلنجر را ۱۰۹۹۴ متر (با دقت ۴۰± متر) تعیین کرد. این اندازه گیری ها، با استفاده از سیستم های انعکاس سنج چند پرتویی، امکان ترسیم نقشه های سه بعدی بسیار دقیق از کف اقیانوس را فراهم آورده اند که به درک بهتر توپوگرافی و ساختار این مناطق عمیق کمک شایانی می کند. این دقت در اندازه گیری ها، نه تنها برای دانش اقیانوس شناسی حیاتی است، بلکه در برنامه ریزی برای کاوش انسان در این اعماق نیز نقش کلیدی ایفا می کند.
کاوش انسان در گودال چلنجر
چرا اقیانوس در این نقطه تا این حد عمیق است
عمق بی سابقه درازگودال ماریانا، به ویژه گودال چلنجر، نتیجه فرآیندهای زمین شناختی پیچیده و قدرتمندی است که در مرز صفحات تکتونیکی رخ می دهد. این منطقه در مرز یک صفحه همگرا (Convergent Plate Boundary) واقع شده است، جایی که دو صفحه از لیتوسفر اقیانوسی با یکدیگر برخورد می کنند. در مورد گودال ماریانا، این برخورد بین صفحه اقیانوس آرام و صفحه فیلیپین اتفاق می افتد. صفحه اقیانوس آرام، که در ضلع شرقی و جنوبی این مرز قرار دارد، در حال حرکت سریع تر به سمت شمال غربی است و زیر صفحه فیلیپین، که در ضلع غربی و شمالی قرار دارد، فرورانش می کند. فرورانش به فرآیندی گفته می شود که در آن یک صفحه اقیانوسی به داخل گوشته زمین فرو می رود.
انحنای رو به پایین صفحه اقیانوس آرام هنگام فرو رفتن به داخل گوشته، یک فرورفتگی عمیق و باریک را در کف اقیانوس ایجاد می کند که به آن درازگودال اقیانوسی می گویند. گودال های اقیانوسی به دلیل همین فرآیند فرورانش، عمیق ترین نقاط ممکن در داخل اقیانوس ها به شمار می روند. فشار و دمای بسیار بالا در این مناطق، محیطی منحصر به فرد را ایجاد می کند که تنها موجودات بسیار خاصی قادر به زندگی در آن هستند. این فرآیند نه تنها عمق بی نظیری را به وجود می آورد، بلکه نقش مهمی در شکل گیری زمین لرزه ها و فعالیت های آتشفشانی در منطقه نیز دارد. درک این دینامیک های زمین شناختی برای مطالعه ساختار داخلی زمین و پیش بینی رویدادهای طبیعی از اهمیت بالایی برخوردار است و به ما کمک می کند تا چگونگی شکل گیری و تحول سیاره مان را بهتر بفهمیم.
زمین لرزه ها در گودال ماریانا
درازگودال ماریانا نه تنها به دلیل عمق بی نظیرش، بلکه به خاطر فعالیت های لرزه ای گسترده اش نیز مورد توجه است. این گودال دقیقاً در امتداد مرز بین صفحه فیلیپین و صفحه اقیانوس آرام قرار گرفته است. هر دو صفحه در جهت شمال غربی در حال حرکت هستند، اما صفحه اقیانوس آرام با سرعت بیشتری نسبت به صفحه فیلیپین حرکت می کند. این تفاوت در سرعت حرکت، منجر به ایجاد یک مرز صفحه همگرا می شود که در آن صفحه اقیانوس آرام زیر صفحه فیلیپین فرورانش می کند و به داخل گوشته زمین فرو می رود. این فرآیند فرورانش، عامل اصلی شکل گیری گودال ماریانا و همچنین منبع زمین لرزه های متعددی است که در این منطقه رخ می دهند.
فرو رفتن صفحه اقیانوس آرام به داخل گوشته، فرآیندی صاف و یکنواخت نیست. در عوض، صفحات معمولاً در نقاطی گیر می کنند و فشار زیادی در طول مرز تجمع می یابد. هنگامی که این فشار به حد بحرانی می رسد، صفحات به طور ناگهانی می لغزند و انرژی انباشته شده به صورت امواج لرزه ای آزاد می شود که ما آن را به عنوان زمین لرزه ها تجربه می کنیم. این لغزش ها می توانند از چند میلی متر تا چندین متر تغییر مکان داشته باشند و منجر به زلزله های قدرتمند شوند. هرچه صفحه اقیانوس آرام عمیق تر به داخل گوشته فرو می رود، به دلیل اصطکاک و شیب زمین گرمایی، دمای آن افزایش می یابد. در عمق تقریبی ۱۶۰ کیلومتری (۱۰۰ مایل)، سنگ ها به حدی گرم می شوند که برخی از کانی ها شروع به ذوب شدن می کنند و ماگما تشکیل می شود. این ماگما، به دلیل چگالی کمتر، به سمت بالا حرکت کرده و با رسیدن به سطح پوسته، فوران های آتشفشانی را ایجاد می کند. این فوران ها به تدریج قوس جزیره ماریانا را تشکیل داده اند که مجموعه ای از جزایر آتشفشانی در نزدیکی درازگودال ماریانا هستند و به وضوح نشان دهنده ارتباط تنگاتنگ بین صفحات تکتونیکی، عمق اقیانوس و فعالیت های آتشفشانی است.
کشف مواد سمی در عمیق ترین نقطه اقیانوس
نفوذ زباله های پلاستیکی به عمیق ترین نقطه اقیانوس
شاید تصور اینکه عمیق ترین و دورافتاده ترین نقاط اقیانوس، مانند درازگودال ماریانا، نیز از آلودگی های انسانی در امان نباشند، دشوار باشد، اما متاسفانه این حقیقت تلخ است. نتایج مطالعات جدید نشان می دهد که سطح قابل توجهی از آلاینده های آلی پایدار (POPs) و میکروپلاستیک ها در نزدیکی و حتی در بدن موجودات زنده ساکن در این اعماق کشف شده اند. آلاینده های آلی پایدار، مانند بیفنیل پلی کلر (PCB) و دیفنیل اتر پلی برم (PBDE)، مواد شیمیایی بسیار خطرناکی هستند که در دهه های ۱۹۳۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان روان کننده موتور و مواد بازدارنده آتش تولید می شدند. این مواد به دلیل سمیت بالا و پایداری در محیط، امروزه تولیدشان ممنوع شده است، اما همچنان در طبیعت باقی مانده اند.
نیروی گرانش و ساختار نامناسب محل های دفن زباله، باعث شده است که این مواد شیمیایی به عمق بیش از ۹ کیلومتری زمین نفوذ کنند و به دورافتاده ترین نقاط اقیانوس راه یابند. این آلاینده ها نه تنها برای حیات دریایی، بلکه برای انسان ها نیز سمی هستند و قرار گرفتن در معرض آن ها می تواند منجر به بیماری، ناهنجاری های مادرزادی و حتی مرگ شود. آنچه این مواد را به ویژه خطرناک می کند، قابلیت تجمع آن ها در بافت های چربی موجودات زنده است؛ به این معنی که آن ها می توانند برای همیشه در زنجیره غذایی باقی بمانند و از طریق فرآیند زیست تجمع (bioaccumulation) به سطوح بالاتر زنجیره غذایی منتقل شوند. این پدیده به معنای آن است که حتی موجودات در عمیق ترین نقاط اقیانوس نیز از آلودگی های انسانی در امان نیستند و این آلودگی محیط زیست می تواند به طور غیرمنتظره ای بر اکوسیستم های دورافتاده نیز تأثیر بگذارد.
کشف آلاینده های آلی پایدار و میکروپلاستیک ها در درازگودال ماریانا، عمیق ترین نقطه اقیانوس، نشان می دهد که هیچ گوشه ای از کره زمین از پیامدهای فعالیت های انسانی در امان نیست و این مواد سمی می توانند به دورافتاده ترین اکوسیستم ها نیز نفوذ کرده و حیات را تهدید کنند.
علاوه بر آلاینده های آلی پایدار، میکروپلاستیک ها نیز به یک معضل جدی برای حیات دریایی در اعماق اقیانوس تبدیل شده اند. بر اساس تحقیقات جدید، بررسی سخت پوستان ساکن درازگودال ماریانا نشان داده است که مقادیر قابل توجهی میکروپلاستیک در بدن آن ها یافت شده است. در حقیقت، تمامی موجودات آنالیز شده در شش درازگودال اقیانوس آرام، که عمق هر یک حدود ۱۰ هزار متر است، در دستگاه گوارش خود پلاستیک داشته اند. این پلاستیک ها، که عمدتاً از زباله های انسانی به اقیانوس راه می یابند، یا توسط امواج به خشکی بازمی گردند و یا به اعماق آب ها فرو می روند و در نهایت توسط موجودات دریایی بلعیده می شوند. آلن جیمسون، پژوهشگر دانشگاه نیوکاسل بریتانیا، در مقاله ای که در ژورنال Nature Evolution and Ecology منتشر شد، اظهار داشت که آلودگی درازگودال های اقیانوس آرام بیشتر ناشی از وجود PCB و PBDE است. این کشف ها، به طور فزاینده ای بر ضرورت اقدامات جهانی برای کاهش آلودگی محیط زیست و مدیریت صحیح زباله ها تأکید می کند تا از تخریب بیشتر اکوسیستم های بکر و حساس سیاره مان جلوگیری شود و مواد سمی از نفوذ به این مناطق دورافتاده بازداشته شوند.
سوالات متداول
چرا گودال برکلی اینقدر سمی است؟
گودال برکلی به دلیل زهکشی اسیدی معادن (Acid Mine Drainage) سمی شده است. پس از توقف عملیات استخراج مس، آب باران و برف در گودال جمع شد و با کانی های سولفیدی موجود در صخره ها واکنش داد. این واکنش منجر به تولید اسید سولفوریک و انحلال فلزات سنگین و سمی مانند آرسنیک، سرب، روی و کادمیوم در آب شد که آن را به شدت سمی کرده است.
گودال برکلی در کجا قرار دارد؟
گودال برکلی در ایالت مونتانا، ایالات متحده آمریکا، در نزدیکی شهر بوت (Butte) واقع شده است. این منطقه در گذشته یکی از بزرگترین مراکز استخراج مس در جهان بوده است.
آیا امکان بازدید از گودال برکلی وجود دارد؟
بله، گودال برکلی به یک جاذبه توریستی تبدیل شده است. بازدیدکنندگان می توانند از فاصله ایمن این گودال را مشاهده کنند و نباید به آب آن نزدیک شوند. در نزدیکی آن نیز یک مغازه سوغاتی فروشی وجود دارد.
چرا پرندگان در گودال برکلی می میرند؟
پرندگان مهاجر، به خصوص قوهای مهاجر، به دلیل ماهیت اسیدی و سمی آب گودال برکلی می میرند. وقتی این پرندگان برای استراحت روی آب فرود می آیند و آب آن را می نوشند، مواد سمی بلافاصله به اعصاب، کبد و کلیه هایشان آسیب زده و منجر به سوراخ شدن مری و مرگ سریع آن ها می شود.
عمق گودال ماریانا چقدر است؟
عمق گودال ماریانا، به ویژه گودال چلنجر در آن، حدود ۱۰۹۹۴ متر (تقریباً ۱۱ کیلومتر) زیر سطح دریا است. این عمق با استفاده از فناوری های پیشرفته سونار و انعکاس سنج های چند پرتویی اندازه گیری شده است که آن را به عمیق ترین نقطه شناخته شده در اقیانوس های جهان تبدیل می کند.
چه نوع مواد سمی در عمیق ترین نقاط اقیانوس کشف شده است؟
در عمیق ترین نقاط اقیانوس، به ویژه درازگودال ماریانا، آلاینده های آلی پایدار (Persistent Organic Pollutants) مانند بیفنیل پلی کلر (PCB) و دیفنیل اتر پلی برم (PBDE) کشف شده اند. همچنین مقادیر قابل توجهی میکروپلاستیک نیز در بدن موجودات ساکن این اعماق یافت شده است که نشان دهنده نفوذ آلودگی های انسانی به دورافتاده ترین نقاط سیاره است.
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "سمی ترین گودال جهان!" هستید؟ با کلیک بر روی گردشگری و اقامتی، اگر به دنبال مطالب جالب و آموزنده هستید، ممکن است در این موضوع، مطالب مفید دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "سمی ترین گودال جهان!"، کلیک کنید.