دغدغه ها و شگفتی های واگذاری پرسپولیس و استقلال

صادق رییسی کیا؛ در دهه 70 گفتند سازمان تربیت بدنی (وزارت ورزش امروزی) را چکار به باشگاه داری!

در اواخر دهه 80 گفتند سرخابی ها مال دولت هستند و یحتمل ، واگذارشان می کنیم!

در ابتدای دهه 90 راه آهن را واگذار کردند و پس از واگذاری ، بیگانه اش خواندند و رهایش کردند و تنهایش گذاشتند

این مدل واگذاری ، آنچنان پیامد و تجاربی داشت که لرزه بر جان خصوصی سازی در ورزش کشور انداخت.

در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 در دولت محمود احمدی نژاد ، سرخابی ها را بنگاه اقتصادی قلمداد کردند و مصوباتی هم برای واگذاری سرخابی ها دادند

در اوایل دهه 90 در ابتدای کار دولت حسن روحانی ، مصوب کردند که سرخابی ها بنگاه فرهنگی هستند و قابل واگذاری نیستند !

در اواسط دهه 90 ، تغییر عقیده دادند و گفتند که سرخابی ها بنگاه اقتصادی هستند و قابل واگذاری ، شناخته شدند و حتی کار واگذاری به برگزاری مزایده هم رسید!

مزایده واگذاری سرخابی ها را منتفی کردند و گفتند اهلیت خریدار ، مساله مهمی است و بدون توجه به آن نمی شود و نباید که واگذارشان کرد!

در اواخر دهه 90 گفتند ، واگذاری سرخابی ها را نهایی می کنیم! اما واگذاری سرخابی ها نهایی نشد!

سید ابراهیم رییس السادات شد رییس جمهور و در سند تحولی که بنام دولت مردمی ، منتشر کرد گفت که مدل صحیح واگذاری ، «مدیریت پیمان» است!

دولت سید ابراهیم رییس السادات ، خوب گفت و البته در مقام عمل ، کار دیگری کرد!

قربان زاده ؛ رییس پرصولت و پرطمطراق سازمان خصوصی سازی با همراهی وزارت ورزش از طریق افزایش سرمایه 10 درصد سهام سرخابی ها را به دهها هزار نفر در فرابورس فروخت.

و تحقق این سهامداری 10 درصدی در فرابورس ، گردنه سخت و نفس گیری در مسیر خصوصی سازی سرخابی ها شد که بدست آقای قربان زاده در دولت سید ابراهیم رییس السادات رقم خورد!

همان دولتی که اساسا بنای مدیریت پیمان را درباره این دو باشگاه داشت حالا درگیر مدلی از واگذاری شد که راه بازگشتی را برایش باقی نگذاشت!

در ابتدای قرن 15 هجری خورشیدی و درست در اوایل دهه 1400 در حالی که 10 درصد سهام سرخابی ها به مردم واگذار شده بود مدیریت دولتی بر سرخابی ها مستقر شد و ادامه یافت!

از وجوهی که از محل افزایش سرمایه و سلب حق تقدم سهام دولت ، با فروش سهام سرخابی ها به دهها هزار نفر ، جمع آوری شده بود چه خبر ؟!

مطالبه اصل حسابرسی و «حساب پس دادن مدیران» یا به عبارتی ؛ همان شفافیت مالی درباره مدیریت دولتی بر سرخابی ها را درست درباره همین دوره ، باید مورد تاکید قرار داد.

فارغ از هر مدلی که برای واگذاری سرخابی ها در نظر گرفته شود درباره بنگاه داری و باشگاه داری دولت باید گفت که «مشت نمونه خروار است»

اگر همین دوره دو ساله مدیریت دولتی بر سرخابی ها در دولت سید ابراهیم رییسی را در ترازوی شفافیت مالی و اطلاعاتی بگذارند و نتیجه اش را منتشر کنند همه آنچه که برای همه سال های پیش از این ، درباره کیفیت مدیریت دولتی در باشگاه داری باید بدانیم روشن خواهد شد.

در ابتدای سال 1403 گفتند که واگذاری 51 درصد دیگر از سهام این دو باشگاه ، در 11 و 21 فروردین 1403 در فرابورس انجام خواهد شد و مالکیت دولتی و کنترل مدیریتی دولت در این دو باشگاه به پایان خواهد رسید.

و اما بعد….

مسیر صحیح خصوصی سازی در ورزش ایران را کارشناسان بسیاری ، ترسیم و تعریف و نمایان کرده اند که البته از سوی حکمرانی ، بدان توجه لازم مبذول نشده است.

اکنون که دولت ، اصرار بر واگذاری با این مدل دارد ضمن اعتقاد و احترام به اصل واگذاری و اصل خصوصی سازی ، امیدواریم سرخابی ها را پس از واگذاری ، نه آنچنان رها کنند که همانند باشگاه راه آهن نابود شوند و نه به بهانه نظارت و….آنچنان در آنها دخالت کنند که خصوصی سازی از محتوا و مفهوم ، تهی شود.

خصوصی سازی بنگاه های اقتصادی از جمله باشگاه های بزرگ ورزشی در «پیش از واگذاری» و در «هنگام واگذاری» و در «پس از واگذاری» الزاماتی دارد که اگر رعایت شوند واگذاری ، موفق می شود و اگر این الزامات رعایت نشوند واگذاری ، شکست می خورد.

ما آرزو می کنیم که همه الزامات واگذاری به درستی و به دقت ، رعایت شوند.

257 251