آفتاب نیوز :
دکتر احمد قره خانی اظهار کرد: کودکان مبتلا به اختلال اُتیسم دارای اختلالات رشدی فراگیر هستند یعنی اینگونه کودکان دچار تاخیر رشد در طول دوران رشد و تحول خود هستند که این امر هشداری برای والدین است تا روند رشد کودک را با مقایسه با همسالان جدی بگیرند.
وی ادامه داد: نقص در برقراری تعاملات اجتماعی و عاطفی مانند تماس چشمی، زبان بدن، فقدان کامل حالت های چهره و ارتباطات غیرکلامی، گفتگوهای رو در رو و انجام الگوهای رفتاری، علایق و فعالیت های تکراری و محدود مانند حرکات تکراری، گفتار کلیشه ای و استفاده غیرمعمول از اشیاء و اصرار بر یکنواختی و انعطاف ناپذیری در امور روزانه از علایم اختلال اُتیسم است.
قره خانی مطرح کرد: شایع ترین سن شروع علایم اُتیسم 12 تا 18 ماهگی بوده و شیوع این اختلال در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است به گونه ای که در سطح جهان از هر 42 کودک پسر یک نفر و از هر 189 کودک دختر یک نفر مبتلا به اختلال طیف اُتیسم هستند.
وی تاکید کرد: تعداد کمی از کودکانی که به عنوان بیمار اُتیسمی تشخیص داده می شوند در بزرگسالی نمی توانند به طور مستقل زندگی کنند و اغلب با والدین خود در جامعه تحت سرپرستی به سرمی برند.
این روانشناس گفت: ژنتیک و وراثت یکی از مهمترین علل ابتلا به اختلال اُتیسم است، برخی از پژوهشگران بر این باورند که 5 تا 11 ژن ممکن است مسیول اختلال طیف اُتیسم باشند. ناکارآمدی مغز اجتماعی نیز به مشکلات زودهنگام در رشد شناخت اجتماعی کودکان منجر و موجب می شود افراد مبتلا به اُتیسم اطلاعات اجتماعی را به شیوه ای متفاوت از همسالانی که رشد بهنجار دارند، درک کنند و به آن پاسخ دهند. مشکلات شناخت اجتماعی در کودکی نمایان و به رشد کمبودهای اجتماعی شدید و عقب ماندگی در سخن گفتن منجر می شود.
وی یادآور شد: در ضمن رخدادهای حین بارداری مانند کمبودهای تغذیه ای مادر به ویژه اسیدفولیک، بالا بودن سن پدر و مادر، عفونت های دوران بارداری، مصرف دارو در دوران بارداری، عفونت ها و التهاب مغزی در دوران شیرخوارگی نیز از علل ابتلا کودکان به اختلال اُتیسم است.
این روانشناس با اشاره به اینکه کودکان اُتیسم به دو گروه آسپرگر و اُتیسم تقسیم می شوند، خاطرنشان کرد: شدت بیماری در کودکان مبتلا به اختلال آسپرگر نسبت به کودکان اُتیسم کمتر است به طوری که این افراد تمام علایم رفتار تکراری، کلیشه ای، عدم برقراری ارتباط چشمی و رفتارها قالبی را دارند اما یک چیزی که خیلی در آنها مثبت تر است، این است که بیشتر این کودکان در گفتارشان مشکل ندارند و یا اگر دارند خیلی کم است و از لحاظ ذهنی هم وضعیت هوشی مناسبی دارند و بعضی اوقات باهوش هم هستند اما بچه های اُتیسم یکی از نشانه ها قالبشان این است که اکثرشان کم توان ذهنی هم می شوند بنابراین آسپرگرها از لحاظ گفتاری و هوشی وضعیتشان نسبت به اُتیسمی ها بهتر است.
وی با بیان اینکه درمان این کودکان پیچیده و گاه ترکیبی است، تصریح کرد: گاهی مشاهده می شود بیشتر از دارو برای درمان این بیماران استفاده می شود که به نظر می رسد مناسب نیست و باید از روش های توانبخشی به ویژه در سنین پایین که تشخیص داده می شود، استفاده شود چراکه یکی از عواملی که به این کودکان کمک می کند تشخیص بیماری در سنین کمتر و پایین تر است به طوری که علایم این بیماری در نوزادی هم قابل رویت است؛ به عنوان مثال نوزادی که نتواند ارتباط چشمی برقرار کند و دقت و توجه داشته باشد ممکن است دچار اختلال اُتیسم باشد پس تشخیص بهنگام و ارایه خدمات توانبخشی مثل کاردرمانی، گفتاردرمانی و استفاده از مسایل آزموشی مثل بازی درمانی کمک می کند این کودکان آرام آرام به روال عادی زندگی برگردند اما آینده مستقلی که بتوانند به صورت مستقل کارهایشان را انجام دهند، شغلی داشته باشند و یا حتی ازدواج کنند، خیلی خیلی به ندرت در این قشر دیده می شود.
قره خانی در ادامه اظهار کرد: یک باور غلط فرهنگی در بین برخی مردم وجود دارد که کودکان اُتیسم فوق العاده باهوش هستند در حالیکه این موضوع کل این بیماران را دربرنمی گیرد و شاید کودکانی باشد که مثلاً در حوزه موسیقی نسبت به کودکان دیگر برتری هایی داشته باشند که در طیف آسپرگرها می گنجند نه اُتیسم.
وی با تاکید بر اینکه گاهی اوقات تشخیصی که برای کودکان اُتیسم داده می شود، درست نیست، مطرح کرد: در مواردی با دانش آموزانی برخورد داشته ایم که برچسب اُتیسم به آنها زده شده اما با بررسی های لازم مشخص می شود اصلاً چنین چیزی نیست و کودک سالم است. در حقیقت اُتیسم را تنها روانشناسانی که در حوزه آموزش و پرورش استثنایی تحصیل کرده اند و سازمان بهزیستی براساس آزمون ها و تست های لازم می توانند تشخیص دهند این در حالیست که برخی پزشکان وارد تشخیص این بیماری می شوند که گاه تشخیصشان درست نیست.
قره خانی با اشاره به اینکه یکی از ویژگی های والد بچه های با نیازهای ویژه «انکار» است، اظهار کرد: در مجموع برای این والدین پذیرش موضوع سخت است و وقتی به آنها گفته می شود فرزندتان مشکل دارد در اصطلاح روانشناسی دچار «سوگ» می شوند در حدی که انگار کودکشان را از دست داده اند، برای همین یکی از ویژگی های والدین انکار کردن است و به سختی این بحث را می پذیرند بنابراین اینگونه مسایل را نباید به صورت ناگهانی اطلاع رسانی کرد و باید به مرور زمان و آرام آرام به صورتی که والدین بتوانند این امر را پذیرش کنند، از موضوع مطلع شوند.
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "آینده کودکان اُتیسم چگونه است؟" هستید؟ با کلیک بر روی پزشکی، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "آینده کودکان اُتیسم چگونه است؟"، کلیک کنید.